Święta Rodzina jest rodziną idealną i najdoskonalsza ze wszystkich, jakie istniały. Jest ona doskonałym wzorem dla wszystkich rodzin. Jak powiedział papież Paweł VI: „ Związek Józefa i Maryi jest szczytem z którego rozlewa się świętość po całej ziemi” . Jest rodziną niezwykłą, ponieważ nosi na sobie pieczęć dziewiczego poczęcia Jezusa, który przychodzi na świat za sprawą Ducha Świętego . Pomimo swojej niezwykłości Święta Rodzina prowadziła całkiem zwyczajne życie.
W Świętej Rodzinie to św. Józef był zarządzającym kultem, wychowawcą i nauczycielem zawodu dla małego Jezusa. O św. Józefie można powiedzieć, że jest paradygmatem ojcostwa i bycia ojcem. Można również o św. Józefie powiedzieć, że jest podsumowaniem całego Starego Testamentu.
Św. Józef jest tym, który najlepiej realizował w swoim życiu powołanie do bycia ojcem, on najlepiej wychowywał i przygotowywał Jezusa do wypełnienia Jego misji bycia Synem Bożym.
Św. Józef i Najświętsza Maryja Panna byli dobrymi Izraelitami. Przeżywali oni swoją religijność osobiście, ale też w wymiarze rodzinnym, obecnie określani są jako Święta Rodzina oraz w wymiarze wspólnotowym. Codzienne ich życie tak jak to było wymagane przez prawo przebiegało przeniknięte obrzędami, modlitwami, błogosławieństwami. Wyciskały one piętno na rytmie ich całego dnia
od rana do wieczora.
W rodzinie izraelskiej każdego dnia po przebudzeniu odmawiano 15 błogosławieństw. W trakcie dnia odmawiano modlitwy i błogosławieństwa w zależności od okoliczności. Zaś przed udaniem się na spoczynek szema i błogosławieństwa.
W hebrajskiej liturgii dom rodzinny jest miejscem świętym, to swego rodzaju małe sanktuarium, w którym sprawowane są trzy główne celebracje: codzienne posiłki, szabat w każdym tygodniu oraz coroczne święta, szczególnie święto Paschy pesah.
Oprócz modlitw i celebracji domowych Izraelita modlił się w synagodze we wspólnocie. W synagodze liturgia był sprawowana każdego dnia, szczególnie zaś w sobotę to jest w dzień poświęcony na czytanie Tory.
W tradycji izraelskiej miały miejsce również specjalne wydarzenia
i specjalne okazje takie jak małżeństwo, urodzenie syna, obrzezanie, osiągniecie wieku dojrzałego, pogrzeb. Obrzezanie był to szczególny obrzęd związany z Przymierzem Boga z Izraelem. Ósmego dnia po narodzeniu rodzice przynosili dziecko do synagogi gdzie wśród śpiewów i błogosławieństw dokonywano obrzezania. Obrzezany, wprawiony w tym rytuale, Izraelita, mohel dokonywał obrzezania dziecka płci męskiej, które jego opiekun, sandaq trzymał w swoich ramionach.
Obrzęd obrzezania był związany z nadaniem imienia. Jak podaje ewangelista św. Łukasz: „Gdy minęło osiem dni obrzezano Chłopca i nadano mu imię Jezus, którym nazwał go anioł jeszcze przed jego poczęciem”. W ten sposób Jezus Chrystus dołączył do genealogii został włączony w do ludu Abrahama i Izaaka. W tym znaku obrzezania Jezus spełnił wymagania Przymierza i Prawa.
Święta Rodzina wypełniała, więc wszystkie prawa i obowiązki związane z przynależnością do narodu izraelskiego. Czterdziestego dnia po narodzeniu Pana Jezusa udali się do świątyni w celu dokonania oczyszczenia i wykupu pierworodnego syna dzięki temu dokonało się Jego przedstawienie i ofiarowanie PANU.
Możemy, zatem na przykładzie Świętej Rodziny pobożność posłuszeństwo przepisom Prawa zauważyć jako cechę charakterystyczną, związaną z życiem rodzinnym w Izraelu, których Święta Rodzina niewątpliwie przodowała.
Pomimo że posiadamy skąpe informacje na temat dzieciństwa Pana Jezusa, na podstawie Ewangelii św. Łukasza dowiadujemy się o tym, że był On posłuszny swoim rodzicom . Posłuszeństwo jest cnotą, która w bardzo mocny sposób służy jedności. Ks. Jan Berthier podkreśla że podporządkowanie się temu kogo się kocha wypływa ze szczerej miłości. Dzięki miłości pragniemy czynić nie to, co się nam podoba,
ale to, co się podoba temu, kogo się kocha. Odnosi się to zarówno
do miłości względem Boga jak i względem człowieka . Największe przykazanie jest: „ Będziesz miłował Pana Boga twojego z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich swoich sił, a bliźniego swego jak siebie samego”.
Święta Rodzina była doskonałe i dokładnie posłuszna wszelkim przepisom prawa Mojżeszowego, dotyczącego tak kultu, świąt oraz pielgrzymek do świątyni Jerozolimskiej. Ten przykład ich posłuszeństwa jest potępieniem buntu człowieka przeciwko Bogu jest przeciwieństwem postawy pychy.
W Świętej Rodzinie wypełniły się, wszystkie pouczenia mędrców izraelskich u nich odnajdujemy żywe przykłady mądrości opisane w Księgach sapiencjalnych Starego Testamentu. Pan Jezus często tłumaczył swoim uczniom wydarzenia swego życia w odniesieniu do słów zapisanych Piśmie Świętym mówił: „Oto moje słowa, które powiedziałem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi wypełnić się wszystko, co jest napisane o Mnie w Prawie Mojżesza u Proroków i w Psalmach” . Tak, właśnie wiele słów wypowiedzianych przez mędrców Izraela wypełniło się w Świętej Rodzinie.
W Świętej Rodzinie to św. Józef był zarządzającym kultem, wychowawcą i nauczycielem zawodu dla małego Jezusa. O św. Józefie można powiedzieć, że jest paradygmatem ojcostwa i bycia ojcem. Można również o św. Józefie powiedzieć, że jest podsumowaniem całego Starego Testamentu.
Św. Józef jest tym, który najlepiej realizował w swoim życiu powołanie do bycia ojcem, on najlepiej wychowywał i przygotowywał Jezusa do wypełnienia Jego misji bycia Synem Bożym.
Św. Józef i Najświętsza Maryja Panna byli dobrymi Izraelitami. Przeżywali oni swoją religijność osobiście, ale też w wymiarze rodzinnym, obecnie określani są jako Święta Rodzina oraz w wymiarze wspólnotowym. Codzienne ich życie tak jak to było wymagane przez prawo przebiegało przeniknięte obrzędami, modlitwami, błogosławieństwami. Wyciskały one piętno na rytmie ich całego dnia
od rana do wieczora.
W rodzinie izraelskiej każdego dnia po przebudzeniu odmawiano 15 błogosławieństw. W trakcie dnia odmawiano modlitwy i błogosławieństwa w zależności od okoliczności. Zaś przed udaniem się na spoczynek szema i błogosławieństwa.
W hebrajskiej liturgii dom rodzinny jest miejscem świętym, to swego rodzaju małe sanktuarium, w którym sprawowane są trzy główne celebracje: codzienne posiłki, szabat w każdym tygodniu oraz coroczne święta, szczególnie święto Paschy pesah.
Oprócz modlitw i celebracji domowych Izraelita modlił się w synagodze we wspólnocie. W synagodze liturgia był sprawowana każdego dnia, szczególnie zaś w sobotę to jest w dzień poświęcony na czytanie Tory.
W tradycji izraelskiej miały miejsce również specjalne wydarzenia
i specjalne okazje takie jak małżeństwo, urodzenie syna, obrzezanie, osiągniecie wieku dojrzałego, pogrzeb. Obrzezanie był to szczególny obrzęd związany z Przymierzem Boga z Izraelem. Ósmego dnia po narodzeniu rodzice przynosili dziecko do synagogi gdzie wśród śpiewów i błogosławieństw dokonywano obrzezania. Obrzezany, wprawiony w tym rytuale, Izraelita, mohel dokonywał obrzezania dziecka płci męskiej, które jego opiekun, sandaq trzymał w swoich ramionach.
Obrzęd obrzezania był związany z nadaniem imienia. Jak podaje ewangelista św. Łukasz: „Gdy minęło osiem dni obrzezano Chłopca i nadano mu imię Jezus, którym nazwał go anioł jeszcze przed jego poczęciem”. W ten sposób Jezus Chrystus dołączył do genealogii został włączony w do ludu Abrahama i Izaaka. W tym znaku obrzezania Jezus spełnił wymagania Przymierza i Prawa.
Święta Rodzina wypełniała, więc wszystkie prawa i obowiązki związane z przynależnością do narodu izraelskiego. Czterdziestego dnia po narodzeniu Pana Jezusa udali się do świątyni w celu dokonania oczyszczenia i wykupu pierworodnego syna dzięki temu dokonało się Jego przedstawienie i ofiarowanie PANU.
Możemy, zatem na przykładzie Świętej Rodziny pobożność posłuszeństwo przepisom Prawa zauważyć jako cechę charakterystyczną, związaną z życiem rodzinnym w Izraelu, których Święta Rodzina niewątpliwie przodowała.
Pomimo że posiadamy skąpe informacje na temat dzieciństwa Pana Jezusa, na podstawie Ewangelii św. Łukasza dowiadujemy się o tym, że był On posłuszny swoim rodzicom . Posłuszeństwo jest cnotą, która w bardzo mocny sposób służy jedności. Ks. Jan Berthier podkreśla że podporządkowanie się temu kogo się kocha wypływa ze szczerej miłości. Dzięki miłości pragniemy czynić nie to, co się nam podoba,
ale to, co się podoba temu, kogo się kocha. Odnosi się to zarówno
do miłości względem Boga jak i względem człowieka . Największe przykazanie jest: „ Będziesz miłował Pana Boga twojego z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich swoich sił, a bliźniego swego jak siebie samego”.
Święta Rodzina była doskonałe i dokładnie posłuszna wszelkim przepisom prawa Mojżeszowego, dotyczącego tak kultu, świąt oraz pielgrzymek do świątyni Jerozolimskiej. Ten przykład ich posłuszeństwa jest potępieniem buntu człowieka przeciwko Bogu jest przeciwieństwem postawy pychy.
W Świętej Rodzinie wypełniły się, wszystkie pouczenia mędrców izraelskich u nich odnajdujemy żywe przykłady mądrości opisane w Księgach sapiencjalnych Starego Testamentu. Pan Jezus często tłumaczył swoim uczniom wydarzenia swego życia w odniesieniu do słów zapisanych Piśmie Świętym mówił: „Oto moje słowa, które powiedziałem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi wypełnić się wszystko, co jest napisane o Mnie w Prawie Mojżesza u Proroków i w Psalmach” . Tak, właśnie wiele słów wypowiedzianych przez mędrców Izraela wypełniło się w Świętej Rodzinie.
